Muito amor (veel liefde)

Zittend op een krukje in de keuken met op dit moment 6 mensen om mij heen me blog aan het schrijven. Het is op dit 20.30 in de avond. De een heeft het super warm omdat ze aan het koken is en druk aan het heen en weer lopen is naar mijn idee voor niets. De ander is gitaar aan het spelen. Ondertussen komt er nog iemand binnen van de kerk. Iets vragen denk ik maar ondertussen de hele tijd op zijn telefoon kijkend. De twee kinderen zijn chocola en fruit aan het eten terwijl we naar mijn idee elk moment gaan eten. Maar misschien ook niet, begrijp het soms ook niet meer.

Pak dan ook maar een banaan uit de fruitmand. Uurtje verder. Ondertussen geleerd hoe ik nephaar met echt haar moet invlechten en knopen. Nu twee mensen aan het gitaar spelen. Af en toe komt er een tweede stem doorheen wat af en toe flink er naadt zit. Maar daar komt geen respons op, dus dat zal vast gewoon zo horen. Oh en de ventilator aan het plafond staat op de hoogste stand. Wat altijd zo is. Maar dat ding trilt zo erg dat ik echt het idee heb dat die er nog een keer af vliegt. Hopen maar dat dit niet gebeurt.

Het praten in het portugees is nog steeds een uitdaging. Ook al gaat het echt steeds beter. En het belangrijkste, ik kan zeggen dat ik geen portugees praat, wat dus geen effect heeft, omdat ik dit in het portugees zeg. En ze dus nog meer gaan praten wat ik dan helemaal niet begrijp. Een simpele boodschap doen is al een hele onderneming. De vertaler erbij als ik internet heb en anders van te voren vertalen en maar hopen dat ze begrijpen wat ik bedoel. Men zegt met handen en voeten praten maar dan krijg je vreemde reacties of iets heel anders in je handen gedrukt en dan proberen uit te leggen dat je dit toch echt niet bedoelde. Al met al dus een hele uitdaging, maar alle eer aan God dat het steeds beter gaat.

Ik ben dankbaar dat ik naar deze plek toe mocht gaan van God. Zo speciaal. Lieve, mooie mensen. Vanaf het eerste begin voel ik me op mijn plek en weet ik in mijn hart dat God me hier wilde hebben op dit moment. Dat betekent niet dat het soms niet lastig is, maar in mijn hart weet ik dat het goed is. Ik weet en merk dat God zoveel liefde heeft voor deze mensen. En die liefde heeft Hij een stukje in mijn hart gelegd en mag ik weer door geven. Hoe kostbaar is dat, wow.

Deze week regent het veel en dat betekent dat er weinig kinderen komen. Tenminste de kleinste niet. Helemaal begrijpen doe ik het niet, ze moeten toch werken lijkt mij, maar de kinderen slapen als het regent wordt er gezegd. Terwijl dinsdag er wel 8 kinderen waren. Wat wel heel tof is dat als we zoals vandaag woensdag maar 2 kinderen hebben we met de andere kinderen kunnen eten. En deze kinderen ook wat beter leer kennen. Deze kinderen zijn 3 en 4 jaar oud. En meestal zijn er 10 kinderen of meer.

Mooi om te zien hoe puur kinderen zijn. Ze weerspiegelen ook het karakter van wie ze vaak zien, wat soms ook verdrietig is. Gelukkig mogen wij in ons werk God weerspiegelen en Zijn liefde. En wat is er mooier dan gevormd worden naar Gods karakter. Vandaag met de kinderen gegeten. Komen er ineens 3 meisjes naar me toe om een knuffel te geven. Daarna gaan ze weer zitten om te eten. Zo tof en lief van God die wist wat ik even nodig had.

Afgelopen zondagavond een nederlands lied vertaald naar het portugees en gezongen in de kerk. Super moeilijk om te doen maar God kon niet duidelijker zeggen dat ik moest gaan. Door 2 tim 1:7 'God heeft je geen geest van lafhartigheid gegeven maar van liefde, kracht en bezonnenheid'. Maar nu ik er op terugkijk is het wel weer een overwinning voor mezelf.

Ik wil jullie vanuit hier allemaal bedanken voor jullie medeleven en lieve berichtjes via de blog of app. Super dankbaar daarvoor.

Glória a Deus (Glorie aan God)

Zit er nu inmiddels echt een maand. Er gebeurt ook zoveel dat de vorige keer dat ik schreef al een maand of langer leek. Weer veel gebeurt, mooie en verdrietige dingen. Situaties zijn soms zo verdrietig dat ik me heel goed kan voorstellen dat dan de enige uitweg nog lijkt de drank, drugs of dood. Gelukkig is er in God altijd hoop en wordt elke hopeloze situatie, hoopvol. Waarom ik dit schrijf heeft een paar redenen. Bijna dagelijks wordt je wel geconfronteerd met armoede, je ziet veel mensen op de weg, lopend naar voor dat moment hun bestemming, de kroeg. Drank op zich is naar mijn idee niets verkeerd aan maar van de week ging ik winkelen met iemand, en om vier uur in de middag lag er al iemand langs de kant van de weg en iemand anders kon niet meer op zijn benen staan van het vele alcohol gebruik. Vreemd en triest om te zien hoe mensen leven als ze God niet kennen. Ik leer nog meer dankbaar te zijn dat ik Jezus ken als mijn persoonlijke vriend. Ik ben dankbaar dat ik alleen al door hier te zijn, Jezus mag laten zien. Ik wil me laten gebruiken en als een open kanaal zijn. Jezus laten zien in de zuiverste vorm. Geen enkel iets van mezelf maar enkel en alleen Jezus. Dat is wat iedereen nodig heeft.

Een week gaat snel als ik werk. Ben in de eerste week al van de kindjes gaan houden. En ben blij als ze er elke dag weer zijn. We hebben officieel 10 kinderen van 0 tot 2 jaar. Maar het verschilt per dag. Op het moment door de snelle verandering van het weer zijn ze snel verkouden en hebben koorts. Van de week waren er 9 kinderen. Dat is echt uniek en heel druk als ze gaan eten en daarna in bad gaan en naar bed. De meeste zijn vaak al heel moe en aan het huilen. Dan zijn er ook nog 8 van de 10 die in je armen in slaap vallen anders niet. Na het badderen, melk geven en hopen dat ze snel gaan slapen. Met veel geluid om hun heen wil dat niet altijd lukken. Of moet je ineens in grijpen als het kindje in je armen bijna slaapt. Vervolgens dus weer wakker is omdat je hem of haar echt even moest neerleggen. Kun je weer overnieuw beginnen met in slaap brengen. Maar beter werk kan ik niet hebben met al die lieve kinderen.

Wat heel bijzonder is dat deze hele week het meisje van 9 maanden al vrolijk is en echt een glimlach op haar gezicht heeft. God zo dankbaar dat ze echt aan het lachen is. Zo ontzettend trots op haar. God is goed en geeft elke vreugde die gerooft is 100-voudig terug. Halleluja.

Elke woensdagavond is er kerk. Altijd heel fijn. Als mensen iets op hun hart hebben vanuit God dan delen ze dit voor in de kerk. Afgelopen woensdag had ik het idee dat God zei dat ik naar voren mocht om twee nummers te zingen. Weliswaar in het Engels maar met google translate kon iemand dit voor mij vertalen. Dat was dus de eerste helft van de dienst 'nee Heer, ik ga niet hoor, dit is vast mijn eigen gedachten, ik doe het echt niet'. Om vervolgens toch maar te zeggen dat ik denk dat God zegt dat ik iets moet delen. Goedkeuring van de pastor gekregen, en de ander helft van de dienst wachten tot de pastor klaar is met preken. En wat duurde het lang en wat was ik zenuwachtig en heb wel 100 keer bedacht dat ik toch maar zal af zeggen. Uiteindelijk was ik zover om toch maar te zeggen dat ik niet ging, toen de pastor ineens klaar was en mij naar voren riep. Normaal gesproken hoor je altijd wel of een preek bijna klaar is maar omdat ik hier weinig versta, stopt naar mij idee de preek ineens.

Ik naar voren met mijn hart in mijn keel. Oh en ook nog verkouden, niet echt een moment om te zingen, zou je denken. Maar ja, ik had het idee dat de Heer zei dat ik mocht uitdelen, dus dan gaan we dat in volle vreugde doen, en spanning. Weet je nog dat ik had gezegd dat alles hier op zijn hardst staat. Nu dus ook. Ik kon een akoestische gitaar lenen en het eerste nummer dat ik speelde ging goed, en had ik voor mezelf helemaal onder controle. Geen enkele last van mijn verkoudheid, glorie aan God. Het tweede nummer dat ik al 100 keer heb gespeeld, ging de 1ste 3 regels goed daarna had ik volledig geen controle meer. Net of de Heer het over nam.De melodie werd anders en mijn stem ging van laag naar hoog, de tekst was ik volledig kwijt. Vanuit mezelf zeg ik 'dat was flink wat gestuntel', terwijl ik vanuit God mag zeggen 'dat was niet meer jou controle maar Mijn controle'. De mensen klapte aan het eind en zeiden dat het mooi was, daar gaan we dan vanuit. En anders heb ik voor mezelf geleerd om de controle over te geven, en niet te vertrouwen op eigen inzichten maar op die van God. Ook al lijken mijn inzichten soms ook best wel goed. :D.

Gister, zaterdag varkenshuid gegeten. Ja, je leest het goed, varkenshuid. Ik kreeg iets in mijn handen wat eruit zag als een hele dikke chips. Beetje zout van smaak, super hard, waarvan je tanden bijna gekraakt worden, maar wel lekker van smaak. Na het geproefd te hebben, vroeg ik wat het was. Zegt ze of het heel normaal is, varkenshuid. Niet nadenken dus en gewoon eten. Ze doen dit door de zwarte bonen heen, nu deden ze dat ook. Maar wat gebeurt er dan met die huid. Dan ga je ineens de verschillende lagen van de huid zien. De opperhuid, lederhuid en onderhuid. Ineens een stuk minder smaakvol. Ik heb het netjes opgegeten zonder kokhalsneiging. Maar mijn idee dat het gewoon een dikke chips was vond ik beter dan wat ik nu weet.

Quarto seminas (vier weken)

Gister 23 oktober voor het eerst een kippenhart op. Het hele idee om een kippenhart te eten waarvan je de slagaders voor mijn idee nog ziet zitten, is heel naar. Het was gelukkig geen 'splesh' in je mond, maar toch heel naar. Heb van de week ook voor het eerst pizza chocola op. Ja, je leest het goed, pizza chocola. Hier vinden ze het heerlijk, maar ik moet je zeggen, persoonlijk vind ik het niet te eten. Ik word nu het meisje met de vreemde smaken genoemd. Nou, dan maar liever het meisje met de vreemde smaken, dan nog een keer pizza chocola of een kippenhart.

Vandaag (maandag) weer gewerkt, wat fijn en kostbaar was en is. Je ziet wat kinderen missen en hoe belangrijk liefde geven is. Mooi om vanuit God dit aan de kinderen te mogen geven. Te weten dat kinderen, hoe klein ook, genezing mogen ontvangen in Jezus Naam. Belangrijk om juist hoe klein ze zijn, te bidden voor hun levens, dat ze God leren kennen. Ze zijn zo klein en puur en tegelijkertijd ook heel kwetsbaar.

Een meisje heeft donderdag 25 oktober voor het eerst gelachen in de twee weken dat ik er ben. Een kind hoort elke dag te lachen al is het maar een glimlach, maar dit meisje in die twee weken nog niet. Of ik ben heel eng om te zien, maar dat valt volgens mij ook wel mee. Ik geloof dat door de thuissituatie dit meisje haar vreugde al een heel stuk is ontnomen. Maar in Jezus Naam mogen we zeggen dat God herstelt. Zo ook dit meisje, dat ze meer en meer Gods vreugde mag leren kennen. Ik dank en bid dit meisje en al deze kinderen dat ze nu al op wonderlijke wijze Jezus mogen ontdekken. Mogen zien hoe groot Hij is en hun vreugde vinden in Hem.

Alweer heel wat dagen verder intussen. De dagen gaan zo snel voorbij. Het is normaal om hier rond 9 uur te gaan eten in de avond. Dus je hebt gewoon een hele lange middag, wat even wennen is maar ook wel fijn. Na het werk even rustig bijkomen in mijn huisje en dan gezellig bij de bovenburen eten en kletsen. Voor zover het kletsen is natuurlijk met translate. Maar ik kan inmiddels al weer wat beter met de taal overweg. Kwam er van de week achter dat ik de woorden kokos en poep door elkaar haalde. Maar ze lijken natuurlijk wel erg op elkaar. Alleen de klank leg je ergens anders. Het is caca (poep) maar wat gezegd wordt is koko en coco (kokos) spreek je uit als kooke. Nou met die woorden gaat toch iedereen fout...... :D.

Verder ben ik afgelopen weken nog nooit zoveel naar de kerk geweest. In één week ong 5 á 6 keer. Dat is dus echt wel heel veel. Maar wat gaaf om elke keer te gaan, ook al begrijp ik er weinig van. De pastors, want het zijn er meerdere, zijn elke keer zo enthousiast met preken en het zingen ook. Inmiddels al gewend dat de pastors staan te springen en te roepen door de microfoon. Maar één moment was zo grappig, het was waarschijnlijk echt iets heel serieus en krachtigs, maar die pastor die riep bij elke zin. En eindigde met zijn stem heel laag. Echt ik kan het niet goed uitleggen maar het was zo grappig. En het ergste was nog dat ik maar serieus moest blijven kijken, want iedereen was zo enthousiast en riep maar 'gloria em Deus'. Het is gelukt maar met moeite.

Ben van de week ook bij de federale politie geweest in minas gerais. Drie uur rijden van de plek waar ik zit. Maar super tof want de natuur is super mooi om te zien. En overal gekleurde huisjes en Minas Gerais is echt een mooie plek. De federale politie is een soort gemeentehuis maar ondertussen ook de doorgang naar het winkelcentrum. Privacy is er dus niet al zou je dat willen. En ze kennen wel een elektronisch vingerapparaat maar die gelden alleen bij paspoorten. Ik dus met mijn 10 vingers onder het inkt en maar stempelen. En niet één keer maar echt alleen me pink moest al 3 keer. Ik loop nu nog steeds met zwarte vingers rond. Grapje, kon er gelukkig makkelijk vanaf, maar was wel beetje apart. Gelukkig mag ik nu dus in het land blijven en krijg ik in december mijn eigen id-pas van Brazilië. Officieel ingeburgerd in Brazilië, hoe cool is dat.

Afgelopen zondag was er een doopdienst. Heel speciaal om mee te maken ook omdat er zoveel jongeren waren. Bij elkaar denk wel 20 mensen. Groot feest in de hemel en op aarde. Heel gaaf om er bij te mogen zijn, en te zien hoe dat hier in Brazilië gebeurt.

Met de auto naar de kerk. Nog geen 10 minuten rijden, maar wat moet je je goed vasthouden, want degene die reed, die stuurde pas het laatste moment de bocht om. Dus geen ronde bocht maar in een keer overdwars. Weinig respons van de mensen die meereden, zijn ze dus gewend. Oh en de auto stond op een 'heuvel' geparkeerd, en we waren er net jjn gaan zitten maar de bestuurder niet, en blijkbaar stond die niet op de handrem. We reden dus even een stukje naar beneden. Gelukkig kon hij op tijd de auto inspringen om snel op de rem te trappen en de handrem erop te zetten. Bekomen van de schrik was de handgreep van de achterdeur eraf gebroken. Dat was dus de gehele rit de deur beet houden zodat deze niet open ging. Sta soms versteld van wat er gebeurt, maar hier lijken ze veel dingen gewoon normaal te vinden.

Ik dank God dat Hij goed voor me zorgt en dat het allemaal zo goed gaat. Ben gelukkig redelijk flexibel en ga gewoon in de dingen mee. Ook al heb ik soms grote vraagtekens van wat we nu weer gaan doen. Denk ik het te begrijpen loopt het vaak helemaal anders. God is getrouw en weet wat ik aan kan. In ieder geval heel veel zoetigheid. Want wat hier koffie zonder suiker is, is 3 klontjes suiker in Nederland. Inmiddels ben ik gewend en drink ik koffie zonder suiker.

Bom dia...

Vandaag 14 oktober 10.45 in de ochtend. Een gezellige drukte hier en voorbereidingen treffen voor een barbecue, vanmiddag of vanavond omdat een van de kleindochters vandaag zes jaar is geworden. Ik zeg vandaag maar eigenlijk weet ik het niet zeker want gister was er ook de hele dag taart en visite , wat eigenlijk vanaf dat ik hier ben al zo is. Maar vandaag wordt het extra groots gevierd. Achtergrondmuziek kennen ze niet, volume knop staat op minimaal 25, wat totaal niet erg is, want aanbidding voor God gaat de gehele dag door. Alleen hier geniet de gehele stad ervan mee. Wat ook normaal is volgens mij want bijna elke auto die langs rijdt heeft een eigen stereoinstillatie in de auto laten bouwen, waarin het geluid niet zachter gaat als volume 25.

Inmiddels ben ik verhuisd en heb ik mijn eigen huis in Brazilië. Echt super mooi, helemaal opgeknapt voor mij. Echt heel speciaal. Ik woon er inmiddels alweer een week. Heb het idee dat ik gister ben gekomen, maar ook dat ik er al een maand ben. Er gebeurt zoveel, de cultuur is in niets hetzelfde. Wat heel tof is maar ook heel verwarrend.

Bijvoorbeeld: zaterdagavond was er kerk een paar straten verderop. Wel te verstaan drie straten verder. Klein stukje lopen dus. Terwijl je daar loopt kom je nog twee kerken tegen. Eèn kerk op de plek waar ik werk en woon, daarnaast nog één een straat verder. Heel gaaf, zoveel kerken, vind ik persoonlijk. God kan niet genoeg aanbeden worden.

Mijn eerste bezoek in de kerk was heel bijzonder en ook best een beetje ongemakkelijk. Ik ging met degene mee met wie ik doordeweeks werk. Een hele lieve vrouw. Aangekomen in de kerk, zeker 20 min te laat, maar dat is volgens mij normaal, kan ik over het algemeen best aan wennen omdat ik in Nederland al nooit zo stipt was :D. Toch een beetje ongemakkelijk de kerk inlopend omdat de pastor, één van de drie of vier, al aan het praten is. Zittend op een plastic witte stoel, luisteren naar iets wat ik tot nu toe totaal niet versta. Soms pakt iemand de microfoon en zingt uit volle borst mee met een melodie vanaf de computer. Geen bandje zoals in Nederland, maar één liedje meezingen en daarna stapt iemand anders naar voren, want volgens mij wil iedereen zingen door de microfoon. Ze zijn in ieder geval totaal niet onzeker over hun stem want de geluidsbox staat zo hard dat die bijna uit elkaar knalt. Toch God maar even gevraagd of die mijn oren wil beschermen. Halverwege de dienst wordt er ineens mijn kant opgekeken door alle mensen in church. Blijkbaar werd ik ineens voorgesteld. Beetje ongemakkelijk want ineens allemaal gezichten kijkend naar mij, terwijl ik niets versta van wat de pastor zegt. Daarna gingen ze allemaal staan en zegende ze me in de naam van Jezus. Zo cool en bijzonder om mee te maken. Aan de andere kant van de wereld en toch dienen we dezelfde God, en in je verstand weet je dat vaak wel, maar omdat nu zo mee te maken echt heel bijzonder.

Terwijl ik dit schrijf zit ik op mijn bed in mijn eigen huisje met de 1ste werkweek achter me. Best wel een beetje moe van de vele indrukken van de hele week. Mijn werkdag start om 07:45 en om 16:00 ben ik klaar, of als alle kinderen zijn opgehaald. De werkdag wordt gezamenlijk gestart met gebed en om 08:00 worden de kinderen gebracht. De leeftijd van de groep die ik heb is van 9 maanden tot ongeveer 2 jaar. Wat een lieve, mooie, schattige kindjes. We starten gelijk met brood geven en melk. Sommige kindjes kunnen de gehele dag eten, waarschijnlijk omdat ze thuis niet voldoende kunnen krijgen, als ze een huis hebben, want sommige leven op de straat met moeder en/of vader. Verschrikkelijke situaties, maar ondanks dat zijn ze vrolijk en kunnen ze gehele dag achter een bal aanrennen en 'GOAL' roepen. Mooi om deze kinderen en hun ouders/verzorgers te helpen in de situatie waar ze in zitten en een stukje van Gods liefde te mogen vertellen en laten zien. Rond 12 uur geven we de kinderen te eten, rijst met bonen vanuit één bord en één lepel voor 3/4 kindjes. Zo leren ze gelijk geduldig zijn. Daarna gaan ze allemaal om de beurt in bad en daarna naar bed.

De één krijgt nog een fles voordat ze gaat slapen, de ander wordt in slaap gewiegd, anders gaan ze niet slapen. Na veel geplons, in slaap wiegen en de fles geven, liggen ze dan uiteindelijk allemaal te slapen. Sommige in een bedje als ze goed doorslapen en andere in de maxicozi om te wiegen als ze wakker worden. Weer andere liggen in de breedte op een eenpersoonsmatras zodat als ze wakker worden, we ernaast kunnen zitten om ze weer rustig in slaap te laten vallen. Heerlijk siësta time, lekker tot rust komen, als ze doorslapen, en zelf de derde dag ook in slaap vallen omdat je eigenlijk best wel moe bent. Op je werk in slaap vallen is hier geen probleem, vind ik totaal niet erg.

Veel indrukken dus zo een 1ste week, maar ontzettend kostbaar om hier te zijn. En per dag de situatie bekijken, want er gebeurt zoveel dat een dag verder kijken soms al even niet te overzien is. Dankbaar voor al die lieve mensen hier en voor jullie die mijn blog lezen en lieve reacties sturen. Dank jullie wel. Super kostbaar en heel blij mee.

First days

Nu ik dit schrijf vlieg ik boven de Atlantische Oceaan. Honolulu nog niet gezien, zit volgens mij in een andere Oceaan maar toch zou leuk zijn geweest. Het is 16.45 Nederlandse tijd, dat betekent dat ik net een kleine 4 uur heb gereisd en nog even mag zitten.

Op de airport uitgezwaaid door familie en vrienden. Best wel even heftig. Mag iets super tofs gaan doen, maar dat vraagt ook wel even wat. Het was even een tranendal that moment, maar tegelijkertijd ook iets heel kostbaars waarbij ik nog meer mag beseffen hoe blij ik ben met familie en vrienden om mij heen. On the airport en daarnaast ook. Important people.

In het  vliegtuig bij het raam, met aan de andere kant een  lege stoel en een lieve Braziliaanse vrouw. Net of ze nu weet dat ik over haar schrijf, wordt gelijk even aangekeken met een glimlach. Kijkend uit het raam is het al minder bewolkt als eerst en kan ik de walvissen bijna zien zwemmen. Het is al een beetje schemerig buiten, of dat nu is dat we nog in Nederlandse tijd vliegen of, ja ik weet eigenlijk ook niet. Denk dat de zon beetje in de war is qua tijd. Is ook moeilijk, 'geeft niet zon'.

Inmiddels ben ik nu twee dagen in Brazilië op plaats van bestemming. Na een lange reis in het vliegtuig met geen oog dicht gedaan, aangekomen. Op het vliegveld aangekomen stonden ze al met open armen op me te wachten, heel bijzonder. Vanaf rio was het nog 6 uur rijden, omdat het een stuk door de bergen rijden is en je dus niet zo hard kan. Luïz de man die mij kwam ophalen samen met zijn vrouw had daar vast niet van gehoord, want hij reed zo snel. Geen bocht werd te ruim genomen en de vrachtwagens zat precies 5 cm tussen. Het was voor mij de eerste 5 min wennen, daarna geen spanning meer. Het was al geheel donker dus onderweg veel zien, kon niet. En dat ging ook moeilijk nadat ik inmiddels al bijna 24 uur op was. Daar aangekomen om 2 uur 's nachts braziliaanse tijd gelijk mijn bed ingekropen, om vervolgens door een haan, die vast niet wist wanneer de juiste tijd is om te kukelen, wakker gekukeld werd. Lees: minstens 8 keer per nacht 5 keer achter elkaar, de haan heeft zijn talent gevonden.

De volgende ochtend 09.30 gastvrij ontvangen mocht gelijk aan een taart beginnen#te vroeg. Er werd al gelijk gezegd door een familielid dat ik super welkom ben, en ik me gewoon thuis mag voelen, want ik ben nu ook familie, zo bijzonder. Het Portugees praten wordt nu nog netjes met google translate gedaan. Veel oefenen, maar ze hebben veel geduld en hebben me al veel woorden bijgeleerd, zoals het woord fornuis. Je schrijft fogão en zegt het als fonkau en dan de nk achter in je keel, lijkt onmogelijk, na 20 keer herhalen en veel gelach is het me uiteindelijk gelukt.

Ik vind het zo bijzonder dat ik hier mag zijn, het is voor nu nog best even wennen en een draai vinden. Maar het is al zo fijn dat ik welkom ben. Ben God dankbaar dat ik deze kans gekregen heb en ik mag leren uitzien naar zoveel goedheid van Hem elke dag weer. Hij wil het geven en zo mogen we allemaal uitzien en elke dag onder de waterval van Zijn goedheid gaan staan, zo gaaf.

Ik vertrek#bijna

Lieve lezers,

Mijn vertrek komt steeds dichterbij. Aankomende dinsdag de 10de van de 10de ga ik vliegen. En ben dan ongeveer 9000 km bij Nederland vandaan. Het klinkt als ik het zo opschrijf nog zo onwerkelijk, maar wel super gaaf en best wel raar.

Begin september al gestopt met werken, waarbij ik dacht dat alle drukte wat minder zou worden, omdat ik tijdens mijn werk ook gewoon bezig was met documenten regelen voor mijn visa. Dit bleek anders te zijn dan ik had gedacht. Mijn baan opzeggen was al best raar om te doen, maar daarna mijn huisje uit en alle spulletjes opslaan. Sleutel inleveren en dan het besef ineens geen huis meer te hebben, is best vreemd. Loskomen van wat je eerst had, en ik maar denken dat ik niet zo gehecht ben aan spullen#oeps. Best een emotionele rollercoaster dus, waarin de tranen soms ineens TE spontaan kwamen.

Na veel rijden naar gemeentes, rechtbank voor apostille en consulaat kon ik uiteindelijk de kloppende documenten in een keer inleveren bij het consulaat. Dit was naar mening van de consulaatmevrouw in drie jaar tijd nog nooit gebeurt. Het gesprek verliep zo soepel en ontspannen dat ik bijna het consulaat uit vloog van blijdschap. Zo geblessed door de Heer, omdat het eerst met al het regelen van de documenten zo stroef verliep, en nu gewoon te mooi om waar te zijn. Vervolgens kreeg ik na anderhalve week, gewoon anderhalve week na de documenten ingeleverd te hebben en normaal tussen twee weken en drie maanden kan duren, het goeie nieuws dat ik mijn visa kon ophalen. Wauw, wauw, wauw!!!!!!

Tijd om te gaan dus, dacht ik, Dit was 19 sept dat ik mijn visa kreeg. Ticket boeken en gaan, weliswaar een week later als mijn planning, maar God had het anders bedacht. Ik moest toch nog even hier blijven om me als eerst te melden bij de gemeente omdat ik blijkbaar een week kwijt was en er dus een onderzoek naar mij was gestart. Dit kwam dus doordat ik me nog niet uit had geschreven bij mijn oude woning, wat voor mij heel logisch leek omdat ik dat pas zou doen als ik werkelijk zou vertrekken naar Brazilië. Dat werkt dus anders, al is het maar voor een paar weken, gelijk inschrijven bij waar je in de tussentijd voor je vertrek verblijft. Weten we dat ook weer. ?. Daarna nog wat telefoontjes met verzekeringen (lees: heel veel telefoontjes, lange wachttijden en veel geduld, heel veel geduld). Nu dacht ik dat ik over het algemeen best geduldig was, nu weet ik dat daar nog wel wat aan te leren is.

Afgelopen week, gecheckt en dubbel gecheckt of nu echt alles rond was en ik niet voor grote verrassingen sta straks. Kleintjes zijn er altijd maar die kan ik wel aan, in Gods kracht#girlpower. Ticket geboekt en vandaag de koffers gepakt. Ja, gewoon nu al, mede mogelijk gemaakt door vrienden#dankbaar. Hun hadden de planning en ik deed heel netjes wat me opgedragen werd (lees: ik liep als een kip zonder kop rond en werd continu bij elke handeling begeleidt). Maar het is gelukt.

Morgen laatste dienst in de kerk, wat toch een gek idee is. Voorlopig de laatste keer spelen in het aanbiddingsteam. Gelukkig in God altijd verbonden en de aanbidding voor God blijft altijd doorgaan#halleluja.