Gister 23 oktober voor het eerst een kippenhart op. Het hele idee om een kippenhart te eten waarvan je de slagaders voor mijn idee nog ziet zitten, is heel naar. Het was gelukkig geen 'splesh' in je mond, maar toch heel naar. Heb van de week ook voor het eerst pizza chocola op. Ja, je leest het goed, pizza chocola. Hier vinden ze het heerlijk, maar ik moet je zeggen, persoonlijk vind ik het niet te eten. Ik word nu het meisje met de vreemde smaken genoemd. Nou, dan maar liever het meisje met de vreemde smaken, dan nog een keer pizza chocola of een kippenhart.

Vandaag (maandag) weer gewerkt, wat fijn en kostbaar was en is. Je ziet wat kinderen missen en hoe belangrijk liefde geven is. Mooi om vanuit God dit aan de kinderen te mogen geven. Te weten dat kinderen, hoe klein ook, genezing mogen ontvangen in Jezus Naam. Belangrijk om juist hoe klein ze zijn, te bidden voor hun levens, dat ze God leren kennen. Ze zijn zo klein en puur en tegelijkertijd ook heel kwetsbaar.

Een meisje heeft donderdag 25 oktober voor het eerst gelachen in de twee weken dat ik er ben. Een kind hoort elke dag te lachen al is het maar een glimlach, maar dit meisje in die twee weken nog niet. Of ik ben heel eng om te zien, maar dat valt volgens mij ook wel mee. Ik geloof dat door de thuissituatie dit meisje haar vreugde al een heel stuk is ontnomen. Maar in Jezus Naam mogen we zeggen dat God herstelt. Zo ook dit meisje, dat ze meer en meer Gods vreugde mag leren kennen. Ik dank en bid dit meisje en al deze kinderen dat ze nu al op wonderlijke wijze Jezus mogen ontdekken. Mogen zien hoe groot Hij is en hun vreugde vinden in Hem.

Alweer heel wat dagen verder intussen. De dagen gaan zo snel voorbij. Het is normaal om hier rond 9 uur te gaan eten in de avond. Dus je hebt gewoon een hele lange middag, wat even wennen is maar ook wel fijn. Na het werk even rustig bijkomen in mijn huisje en dan gezellig bij de bovenburen eten en kletsen. Voor zover het kletsen is natuurlijk met translate. Maar ik kan inmiddels al weer wat beter met de taal overweg. Kwam er van de week achter dat ik de woorden kokos en poep door elkaar haalde. Maar ze lijken natuurlijk wel erg op elkaar. Alleen de klank leg je ergens anders. Het is caca (poep) maar wat gezegd wordt is koko en coco (kokos) spreek je uit als kooke. Nou met die woorden gaat toch iedereen fout...... :D.

Verder ben ik afgelopen weken nog nooit zoveel naar de kerk geweest. In één week ong 5 á 6 keer. Dat is dus echt wel heel veel. Maar wat gaaf om elke keer te gaan, ook al begrijp ik er weinig van. De pastors, want het zijn er meerdere, zijn elke keer zo enthousiast met preken en het zingen ook. Inmiddels al gewend dat de pastors staan te springen en te roepen door de microfoon. Maar één moment was zo grappig, het was waarschijnlijk echt iets heel serieus en krachtigs, maar die pastor die riep bij elke zin. En eindigde met zijn stem heel laag. Echt ik kan het niet goed uitleggen maar het was zo grappig. En het ergste was nog dat ik maar serieus moest blijven kijken, want iedereen was zo enthousiast en riep maar 'gloria em Deus'. Het is gelukt maar met moeite.

Ben van de week ook bij de federale politie geweest in minas gerais. Drie uur rijden van de plek waar ik zit. Maar super tof want de natuur is super mooi om te zien. En overal gekleurde huisjes en Minas Gerais is echt een mooie plek. De federale politie is een soort gemeentehuis maar ondertussen ook de doorgang naar het winkelcentrum. Privacy is er dus niet al zou je dat willen. En ze kennen wel een elektronisch vingerapparaat maar die gelden alleen bij paspoorten. Ik dus met mijn 10 vingers onder het inkt en maar stempelen. En niet één keer maar echt alleen me pink moest al 3 keer. Ik loop nu nog steeds met zwarte vingers rond. Grapje, kon er gelukkig makkelijk vanaf, maar was wel beetje apart. Gelukkig mag ik nu dus in het land blijven en krijg ik in december mijn eigen id-pas van Brazilië. Officieel ingeburgerd in Brazilië, hoe cool is dat.

Afgelopen zondag was er een doopdienst. Heel speciaal om mee te maken ook omdat er zoveel jongeren waren. Bij elkaar denk wel 20 mensen. Groot feest in de hemel en op aarde. Heel gaaf om er bij te mogen zijn, en te zien hoe dat hier in Brazilië gebeurt.

Met de auto naar de kerk. Nog geen 10 minuten rijden, maar wat moet je je goed vasthouden, want degene die reed, die stuurde pas het laatste moment de bocht om. Dus geen ronde bocht maar in een keer overdwars. Weinig respons van de mensen die meereden, zijn ze dus gewend. Oh en de auto stond op een 'heuvel' geparkeerd, en we waren er net jjn gaan zitten maar de bestuurder niet, en blijkbaar stond die niet op de handrem. We reden dus even een stukje naar beneden. Gelukkig kon hij op tijd de auto inspringen om snel op de rem te trappen en de handrem erop te zetten. Bekomen van de schrik was de handgreep van de achterdeur eraf gebroken. Dat was dus de gehele rit de deur beet houden zodat deze niet open ging. Sta soms versteld van wat er gebeurt, maar hier lijken ze veel dingen gewoon normaal te vinden.

Ik dank God dat Hij goed voor me zorgt en dat het allemaal zo goed gaat. Ben gelukkig redelijk flexibel en ga gewoon in de dingen mee. Ook al heb ik soms grote vraagtekens van wat we nu weer gaan doen. Denk ik het te begrijpen loopt het vaak helemaal anders. God is getrouw en weet wat ik aan kan. In ieder geval heel veel zoetigheid. Want wat hier koffie zonder suiker is, is 3 klontjes suiker in Nederland. Inmiddels ben ik gewend en drink ik koffie zonder suiker.