Lieve lezers,

Mijn vertrek komt steeds dichterbij. Aankomende dinsdag de 10de van de 10de ga ik vliegen. En ben dan ongeveer 9000 km bij Nederland vandaan. Het klinkt als ik het zo opschrijf nog zo onwerkelijk, maar wel super gaaf en best wel raar.

Begin september al gestopt met werken, waarbij ik dacht dat alle drukte wat minder zou worden, omdat ik tijdens mijn werk ook gewoon bezig was met documenten regelen voor mijn visa. Dit bleek anders te zijn dan ik had gedacht. Mijn baan opzeggen was al best raar om te doen, maar daarna mijn huisje uit en alle spulletjes opslaan. Sleutel inleveren en dan het besef ineens geen huis meer te hebben, is best vreemd. Loskomen van wat je eerst had, en ik maar denken dat ik niet zo gehecht ben aan spullen#oeps. Best een emotionele rollercoaster dus, waarin de tranen soms ineens TE spontaan kwamen.

Na veel rijden naar gemeentes, rechtbank voor apostille en consulaat kon ik uiteindelijk de kloppende documenten in een keer inleveren bij het consulaat. Dit was naar mening van de consulaatmevrouw in drie jaar tijd nog nooit gebeurt. Het gesprek verliep zo soepel en ontspannen dat ik bijna het consulaat uit vloog van blijdschap. Zo geblessed door de Heer, omdat het eerst met al het regelen van de documenten zo stroef verliep, en nu gewoon te mooi om waar te zijn. Vervolgens kreeg ik na anderhalve week, gewoon anderhalve week na de documenten ingeleverd te hebben en normaal tussen twee weken en drie maanden kan duren, het goeie nieuws dat ik mijn visa kon ophalen. Wauw, wauw, wauw!!!!!!

Tijd om te gaan dus, dacht ik, Dit was 19 sept dat ik mijn visa kreeg. Ticket boeken en gaan, weliswaar een week later als mijn planning, maar God had het anders bedacht. Ik moest toch nog even hier blijven om me als eerst te melden bij de gemeente omdat ik blijkbaar een week kwijt was en er dus een onderzoek naar mij was gestart. Dit kwam dus doordat ik me nog niet uit had geschreven bij mijn oude woning, wat voor mij heel logisch leek omdat ik dat pas zou doen als ik werkelijk zou vertrekken naar Brazilië. Dat werkt dus anders, al is het maar voor een paar weken, gelijk inschrijven bij waar je in de tussentijd voor je vertrek verblijft. Weten we dat ook weer. ?. Daarna nog wat telefoontjes met verzekeringen (lees: heel veel telefoontjes, lange wachttijden en veel geduld, heel veel geduld). Nu dacht ik dat ik over het algemeen best geduldig was, nu weet ik dat daar nog wel wat aan te leren is.

Afgelopen week, gecheckt en dubbel gecheckt of nu echt alles rond was en ik niet voor grote verrassingen sta straks. Kleintjes zijn er altijd maar die kan ik wel aan, in Gods kracht#girlpower. Ticket geboekt en vandaag de koffers gepakt. Ja, gewoon nu al, mede mogelijk gemaakt door vrienden#dankbaar. Hun hadden de planning en ik deed heel netjes wat me opgedragen werd (lees: ik liep als een kip zonder kop rond en werd continu bij elke handeling begeleidt). Maar het is gelukt.

Morgen laatste dienst in de kerk, wat toch een gek idee is. Voorlopig de laatste keer spelen in het aanbiddingsteam. Gelukkig in God altijd verbonden en de aanbidding voor God blijft altijd doorgaan#halleluja.