Zit er nu inmiddels echt een maand. Er gebeurt ook zoveel dat de vorige keer dat ik schreef al een maand of langer leek. Weer veel gebeurt, mooie en verdrietige dingen. Situaties zijn soms zo verdrietig dat ik me heel goed kan voorstellen dat dan de enige uitweg nog lijkt de drank, drugs of dood. Gelukkig is er in God altijd hoop en wordt elke hopeloze situatie, hoopvol. Waarom ik dit schrijf heeft een paar redenen. Bijna dagelijks wordt je wel geconfronteerd met armoede, je ziet veel mensen op de weg, lopend naar voor dat moment hun bestemming, de kroeg. Drank op zich is naar mijn idee niets verkeerd aan maar van de week ging ik winkelen met iemand, en om vier uur in de middag lag er al iemand langs de kant van de weg en iemand anders kon niet meer op zijn benen staan van het vele alcohol gebruik. Vreemd en triest om te zien hoe mensen leven als ze God niet kennen. Ik leer nog meer dankbaar te zijn dat ik Jezus ken als mijn persoonlijke vriend. Ik ben dankbaar dat ik alleen al door hier te zijn, Jezus mag laten zien. Ik wil me laten gebruiken en als een open kanaal zijn. Jezus laten zien in de zuiverste vorm. Geen enkel iets van mezelf maar enkel en alleen Jezus. Dat is wat iedereen nodig heeft.

Een week gaat snel als ik werk. Ben in de eerste week al van de kindjes gaan houden. En ben blij als ze er elke dag weer zijn. We hebben officieel 10 kinderen van 0 tot 2 jaar. Maar het verschilt per dag. Op het moment door de snelle verandering van het weer zijn ze snel verkouden en hebben koorts. Van de week waren er 9 kinderen. Dat is echt uniek en heel druk als ze gaan eten en daarna in bad gaan en naar bed. De meeste zijn vaak al heel moe en aan het huilen. Dan zijn er ook nog 8 van de 10 die in je armen in slaap vallen anders niet. Na het badderen, melk geven en hopen dat ze snel gaan slapen. Met veel geluid om hun heen wil dat niet altijd lukken. Of moet je ineens in grijpen als het kindje in je armen bijna slaapt. Vervolgens dus weer wakker is omdat je hem of haar echt even moest neerleggen. Kun je weer overnieuw beginnen met in slaap brengen. Maar beter werk kan ik niet hebben met al die lieve kinderen.

Wat heel bijzonder is dat deze hele week het meisje van 9 maanden al vrolijk is en echt een glimlach op haar gezicht heeft. God zo dankbaar dat ze echt aan het lachen is. Zo ontzettend trots op haar. God is goed en geeft elke vreugde die gerooft is 100-voudig terug. Halleluja.

Elke woensdagavond is er kerk. Altijd heel fijn. Als mensen iets op hun hart hebben vanuit God dan delen ze dit voor in de kerk. Afgelopen woensdag had ik het idee dat God zei dat ik naar voren mocht om twee nummers te zingen. Weliswaar in het Engels maar met google translate kon iemand dit voor mij vertalen. Dat was dus de eerste helft van de dienst 'nee Heer, ik ga niet hoor, dit is vast mijn eigen gedachten, ik doe het echt niet'. Om vervolgens toch maar te zeggen dat ik denk dat God zegt dat ik iets moet delen. Goedkeuring van de pastor gekregen, en de ander helft van de dienst wachten tot de pastor klaar is met preken. En wat duurde het lang en wat was ik zenuwachtig en heb wel 100 keer bedacht dat ik toch maar zal af zeggen. Uiteindelijk was ik zover om toch maar te zeggen dat ik niet ging, toen de pastor ineens klaar was en mij naar voren riep. Normaal gesproken hoor je altijd wel of een preek bijna klaar is maar omdat ik hier weinig versta, stopt naar mij idee de preek ineens.

Ik naar voren met mijn hart in mijn keel. Oh en ook nog verkouden, niet echt een moment om te zingen, zou je denken. Maar ja, ik had het idee dat de Heer zei dat ik mocht uitdelen, dus dan gaan we dat in volle vreugde doen, en spanning. Weet je nog dat ik had gezegd dat alles hier op zijn hardst staat. Nu dus ook. Ik kon een akoestische gitaar lenen en het eerste nummer dat ik speelde ging goed, en had ik voor mezelf helemaal onder controle. Geen enkele last van mijn verkoudheid, glorie aan God. Het tweede nummer dat ik al 100 keer heb gespeeld, ging de 1ste 3 regels goed daarna had ik volledig geen controle meer. Net of de Heer het over nam.De melodie werd anders en mijn stem ging van laag naar hoog, de tekst was ik volledig kwijt. Vanuit mezelf zeg ik 'dat was flink wat gestuntel', terwijl ik vanuit God mag zeggen 'dat was niet meer jou controle maar Mijn controle'. De mensen klapte aan het eind en zeiden dat het mooi was, daar gaan we dan vanuit. En anders heb ik voor mezelf geleerd om de controle over te geven, en niet te vertrouwen op eigen inzichten maar op die van God. Ook al lijken mijn inzichten soms ook best wel goed. :D.

Gister, zaterdag varkenshuid gegeten. Ja, je leest het goed, varkenshuid. Ik kreeg iets in mijn handen wat eruit zag als een hele dikke chips. Beetje zout van smaak, super hard, waarvan je tanden bijna gekraakt worden, maar wel lekker van smaak. Na het geproefd te hebben, vroeg ik wat het was. Zegt ze of het heel normaal is, varkenshuid. Niet nadenken dus en gewoon eten. Ze doen dit door de zwarte bonen heen, nu deden ze dat ook. Maar wat gebeurt er dan met die huid. Dan ga je ineens de verschillende lagen van de huid zien. De opperhuid, lederhuid en onderhuid. Ineens een stuk minder smaakvol. Ik heb het netjes opgegeten zonder kokhalsneiging. Maar mijn idee dat het gewoon een dikke chips was vond ik beter dan wat ik nu weet.